Ik ben blij dat ik de langste treinreis van 49 uur er al op heb zitten, en dat was écht een goede ontmaagding qua lange treinritten. En ook eentje die ik niemand zou aanraden 😉 Eén dag in de trein is wel meer dan genoeg. Toch ga ik nu weer 30 uur in de trein, maar het voelt van tevoren als een klein ritje 🙂 Het geeft me bovendien weer wat tijd om mn blog bij te werken en alle belevenissen van de afgelopen dagen op de schrijven (hoewel ik daar dit keer ook regelmatig bij gestoord word, maar dat later).

Ik was gister vroeg terug in het hostel en ik had daar nog met meerdere mensen gesproken die ook de TransMongolië Express deden. In elk hostel waar ik tot toe was doet iedereen hetzelfde maar met verschillende stops en op een verschillend tempo. Nu ontmoette ik een stel, en Duitse jongen en een Fins meisje en de zus van het meisje, zij waren net ’s ochtends vroeg (rond 3.30) aangekomen en wilden even de stad verkennen want ze gingen dezelfde avond alweer verder, wel op een andere trein dan ik. Verder hadden ze exact hetzelfde plan als ik, bij aankomst in Irkutsk wilden ze naar het eiland van Olkhon en ze zouden ook op de 22e om 5.12 de trein naar Ulaanbaatar nemen, dus hen zal ik nog vaker tegenkomen 🙂 Er waren ook twee Noorse meiden die samen op reis waren voor 7 maanden, ze hadden een jaar tussen hun bachelor en master uitgetrokken om te reizen. Ze waren begonnen in Helsinki en waren nu twee weken onderweg, nog maar net begonnen dus. Ze wilden nog naar Mongolië, China, Japan, Vietnam, Laos, Cambodja, Thailand, Maleisië, Indonesië en Australië. Echt een lange wereldreis, maar met z’n tweeën kan ik me voorstellen dat het anders is dan alleen. Je hebt toch een maatje bij je. Ik had een tijdje met ze gepraat en ze boden aan om met me naar het station te lopen rond 22uur zodat ik niet alleen hoefde te lopen in het donker met al mn bepakking. We hebben nog heel wat gekletst over reizen en onze bestemmingen en op het station hebben we elkaar een fijne reis gewenst en zijn zij terug gegaan naar het hostel en ik ging op zoek naar trein nummer 78.

De trein was net klaargezet op spoor 5 dus ik kon zo doorlopen. De provodnista had keurig een lijstje met namen van mensen die online hadden geboekt of niet Russisch waren die in haar wagon zaten en ze checkte mijn kaartje en de lijst, ik mocht door: bed nummer 16. De lijst was wat langer dan de vorige keer, dus waarschijnlijk meer toeristen! De trein zag er precies zo uit als de vorige en was een keer zo warm. De provodnista zei later dat ze koud verwachtten, het had in Irkutsk zelfs gesneeuwd. Ik geloofde het niet echt, ik denk dat ze het zelf gewoon koud had, maar dat geeft niet. De anderen van mijn coupé waren er nog niet en ik kon mooi even mijn bed uitrollen. Er kwamen inderdaad op dat moment allemaal mensen met rugzakken binnen waarvan ik hoopte dat ze bij mij zouden liggen. Ik herkende ook twee van hen, twee Duitse mensen, zij zaten ook op de trein van Moskou naar Novosibirsk, maar in een andere wagon. Ik had ze een paar keer op het perron gezien. Helaas zaten ze een deur verder.

Toen ik net een praatje met ze maakte, kwam er een gehaaste jongen binnen met een enorme koffer. Hij lag bij in het hokje. Hij sprak me direct in het Engels aan een hij zei: ‘Ik ben niet alleen hoor! Mijn vrouw en twee kinderen zijn er ook!’ En hij rende nog twee keer heen en weer voor nog een enorme koffer en meer tasjes en bepakking. Toen kwam z’n vrouw met hun twee kids ook naar binnen, de kinderen waren een jongetje van 2,5 en een meisje van 10 maanden, Alexander (Sasha) en Barbara (Varia). En ik dacht natuurlijk: ‘O nee… dat wordt helemaal geen relaxte reis’. De jongen (Simon) nam zelf het bovenste bed en zijn vrouw (Nastja) en kinderen de bedden beneden. Hij begon een gesprek met me, hij sprak erg goed Engels, en ondertussen wurgde zij zich met de koffers, het eten en de kids. Ik vond het wel een beetje sneu voor haar, hij ging gewoon relaxt liggen en zij was druk bezig, ze kwam ogen en handen tekort om alles te regelen en de kinderen in de gaten te houden. Als ik haar was geweest had ik m’n man er wel even bijgeroepen 😉 Hij vertelde me dat ze in Kazachstan bij zijn opa en oma waren geweest en nu op weg waren naar huis, naar Irkutsk. De kinderen jengelden om elke scheet die ze dwars zat en de kleinste kon een behoorlijke keel opzetten, wat een geluid. Ineens vond ik Ede Jan het liefste en meest goedlachse kind ter wereld 🙂 Ze wilden de deur van de coupé dicht houden zodat de kinderen er niet uit konden, maar het was al zo warm en het was snel nog veel warmer.. Het liep ondertussen al tegen twaalven en ze aten nog wat en eindelijk werd het wat rustiger. De bedden waren opgemaakt en de kids in de pyjama en toen gingen we slapen, gelukkig met de deur op een klein kiertje. Ik moet eerlijk zeggen, het was de beste nacht in de trein tot nu toe. Ik heb lekker lang geslapen en de kinderen ook niet gehoord. Wel was het ontzettend benauwd toen ik wakker werd en gelukkig was er een stop in Krasnoyarsk om 11.12 (12.12 lokale tijd want we waren alweer in de volgende tijdzone). Even wat frisse lucht en dat dachten alle andere niet-Russen ook, want alle toeristen stonden al in een rij voor de deur. De niet-Russen zijn voornamelijk te herkennen aan fleece truien van verschillende outdoor merken. Verder ook aan camera’s, wandelschoenen en wazige blikken als een Rus iets tegen ze zegt.

Bij terugkomst in de wagon besloeg mn bril direct en de Duitsers en ik zetten wat ramen open. De heks van een provodnista kwam boos aanrennen om de ramen direct weer dicht te doen, ze zei blijkbaar dat ze de verwarming aan hadden staan en dat ze maar weinig brandstof hadden, dus dat we dat niet mochten verspillen. Nou, van ons mocht ze de verwarming wel uit doen. De Duitse meid zei dat ze nu wilde dat ze wat Russisch sprak om dat tegen de provodnista te zeggen. Ik deed een ontbijtje en zodra ze in mijn coupé luiers gingen verschonen, pakte ik mn camera om op de gang wat foto’s van het landschap te maken. Het landschap was nu meer heuvelachtig en er was veel meer bebouwing langs het spoor. De kleuren waren prachtig, alleen jammer dat het bewolkt was. Halverwege de dag ging het zelfs regenen en was het goed weer om lekker in je bed te liggen. Iedereen deed een dutje, dus ik ook. De rest van tijd praatten we wat. Simon vertelde me dat hij is afgestudeerd aan de technische universiteit van Irkutsk en dat hij dat nu werkt en hopelijk volgend jaar met z’n phd kan beginnen. Hij is 24 en z’n vrouw 23, hij zou ook wel willen dat zij een baan zou hebben maar de wachtlijsten voor de kinderopvang zijn heel lang dus zij is nu huismoeder.

Rond 5 uur, alweer in de volgende tijdzone, maken we een stop en ik koop een veel te dure pannenkoek die ook nog eens veel te vet is. Ik was direct helemaal vol en ik hoefde niks meer te eten. Simon vertelt me dat zij en z’n vrouw Nikita van de homestead op Olkhon goed kennen, Nikita en zijn vrouw zijn zelfs op hun huwelijk geweest. Hij schrijft een kleine boodschap voor hen op een papiertje. Op het papiertje had Nastja ook al een kaart voor me getekend waar ik het minibusje naar Olkhon kon vinden. We kletsen nog wat en ze laten me nog de Russische versie van Winnie de Poe zien, heel oud, maar wel super mooi. Ik heb niet veel tijd gehad om m’n hele blog bij te werken omdat Simon graag met me praatte, maar dat was ook wel leuk. ’s Ochtends als we bijna in Irkutsk zijn geef ik hem nog mn emailadres zodat hij me kan toevoegen op Facebook. Ze stappen op een buitenstation van Irkutsk uit waar zijn ouders hen opvangen, dat mag ook wel met al die bepakking een de kids. Ik moet nog een half uurtje verder en dan ben ik in Irkutsk, met drie kwartier vertraging, maar de tweede treinreis zit erop en ik heb iets meer dan tweederde van Rusland doorgereisd. Er is nu 7uur verschil met Nederland en ik zit vlak boven Mongolië. Wat een kilometers heb ik al gemaakt! Gelukkig ga ik de komende dagen genieten van de één van de mooiste stukjes natuur van Rusland, ik heb er zin in!