Nou, die 15 kilometer afdalen van die prachtige berg, die voel je wel hoor. Man man, ik kan bijna niet meer lopen, ik flikker bijna uit het bovenste bed van het stapelbed, en de trap af lopen is echt een hel. Mijn kuiten lijken wel van beton. Maar… ik ben wel de Huangshan afgelopen! Wel een beetje trots op mezelf 🙂
Ik blijf tot zaterdag in Tunxi en neem dan de trein richting Guilin, dus vandaag is mijn laatste volle dag hier. Ik heb daarom besloten om een dagje naar de Huizhou dorpjes te gaan. Deze dorpjes zijn heel oud en uniek. Ik had gister een tour geboekt via het hostel, omdat me dat de handigste en goedkoopste manier lijkt. De tour gaat naar Hongcun en Xidi, waarvan de Lonely Planet aangeeft dat entree voor elk ¥104 is en de tour is ¥258 inclusief vervoer, lunch, en gids. We vertrekken rond kwart over 8, dus dat is ook nog een prima tijd.
Om tien over 8 meld ik me bij de receptie en de chauffeur is er al snel. We lopen naar het busje en ik ga voorin zitten bij de chauffeur. In het busje zitten al drie Chinese meiden en ik zit nog niet of ik krijg een stroom van vragen op me afgevuurd. Hoe heet ik? Waar kom ik vandaan? Mogen ze m’n telefoonnummer en emailadres? Ik ben een beetje overdonderd en vooral door één van de meiden en ik vind haar direct niet zo aardig, ze is veel te opdringerig. Als één van haar vriendinnen iets wil vragen praat ze er gewoon doorheen. De andere meiden zijn een stuk rustiger en vriendelijker. Ik kom erachter dat hun Engelse namen Jessica, Jing en Amethyst zijn, dat ze Engels studeren, en dat ze het helemaal fantastisch vinden dat ik vandaag met hen mee ga zodat ze hun Engels kunnen oefenen.
Ze kletsen dan ook de hele weg honderduit. En dat is nogal een tijdje want iets meer dan een uurtje later zijn we in Hongcun. We moeten even wachten en het blijkt dat we in een tourgroepje zitten, jeej. Er komt een man met een blauwe vlag naar ons toe, onze gids, maar hij spreekt geen woord Engels, dus voor mij is dit helemaal niet leuk. Ik wilde liever zelf een beetje het dorpje bekijken, maar goed. Ik volg de groep, maar loop vaak zelf even ergens naar toe als hij iets vertelt en hou de groep met één of in de gaten. De ingang naar het dorpje is direct het mooiste van het dorp. Een grote vijver met een prachtige brug ligt om de oude huisjes heen. Ik maak direct al veel foto’s en de Chinese meiden willen ook steeds foto’s met me maken en zorgen wel dat ik bij de groep blijf en geven me continu aanwijzingen, zoals niet te dicht bij randje van het water lopen, straks vaak je erin.
Na een tijdje ben ik er wel een beetje klaar mee en zorg ik dat ik wat achteraan loop ik wat meer in rust te kunnen genieten. Hongcun is inderdaad een oud dorpje, en ook mooi, maar het is ook heel vochtig en schimmelig en de straatjes zijn smal. De gids brengt ons huis in, huis uit en ik lees af en toe de bordjes die erbij staan. Maar het lijkt allemaal veel op elkaar. Uiteindelijk hebben we nog tijd voor onszelf en de meisjes willen dat ik met hen mee ga. Nou ja, vooruit. Gelukkig willen ze niet steeds foto’s maken. Ze stoppen bij een man die bamboe inscripties maakt en zorgen dat ik een gratis boekenlegger met m’n naam krijg een natuurlijk met hun namen op de achterkant. Ik vind het verschrikkelijk, maar doe net alsof ik er heel blij mee ben. Dan lopen we langzaamaan terug naar de parkeerplaats waar onze chauffeur ons naar het restaurant voor de lunch brengt. We eten met tien mensen van een grote draaiende tafel en het eten is prima. We waren wat later dan de rest en eten een beetje door.
Dan gaan we naar Xidi. Xidi is veel beter, het is ruimer, minder druk, kleinschaliger, maar ook weer erg schimmelig en vochtig. Ik probeer wat mooie foto’s te maken maar elke keer waar ik een foto maak, is er een heel vervelende Chinese vrouw die dan ook ineens op die plek een foto wil maken en dan vooral heel veel selfies. Rare mensen. Zodra we weer wat tijd voor onszelf hebben ga ik er snel vandoor, ik wil even alleen rondlopen. Ik ga naar het buitenste gedeelte van het dorpje, in de tuinen en het is prachtig. Ik ga ook nog even klein stukje een berg op om wat foto’s te maken. Het is er heerlijk rustig en ik heb een prachtig uitzicht vanaf daar. Ik loop naar de ingang en zie de Chinese meiden en we gaan terug in de auto (nadat we nog meer foto’s hebben gemaakt :s). De meiden praten nu lekker Chinees met elkaar en ik zit voorin van het uitzicht te genieten en wat weg te dromen.
Ik ben blij als we terug zijn in Tunxi en ik ga nog even wat water halen en koop een paar soesjes bij de bakkerij. Ik heb trek en ik ga maar direct door naar een restaurantje. Eén van de serveersters gaat met me mee om de vegetarische gerechten aan te wijzen en ik bestel maar wat, maar ik krijg uiteraard veel te veel eten 🙂 En wel een lekker zetmeel bommetje: paarse soort aardappel, soort wortel-aardappel (cassave?), pompoen stukjes, maïskolfjes, en pinda’s.. Het is vast bedoeld voor meerdere mensen om te delen, zoals je hier zoveel ziet, maar goed, ik eet wat ik op kan tot ik bomvol zit want het is wel erg lekker. Dan koop ik wat kaartjes om te versturen en ga terug naar het hostel. Ik schrijf de kaartjes en ga ze op de bus doen, voor de zekerheid vraag ik nog even aan de vrouw achter de balie wat de goede brievenbus is en ze wil direct dingen op m’n kaartjes schrijven, snel neem ik ze terug en gooi ik ze in de brievenbus, ik zie vanzelf wel of ze aankomen.. Ik hoop het maar.
In het hostel ga ik lekker douchen en leg alvast wat dingen klaar voor morgen,ondanks dat ik pas om 12uur hoef uit te checken en om 18uur met de trein ga. Ik kruip in m’n bed en schrijf nog m’n verhaaltje. Heerlijk relaxt. Morgen ook een relaxdagje, wel zin in.
