IJsland in de winter roept uiteraard associaties op met het noorderlicht aan de hemel, Aurora Borealis. Hele reizen worden speciaal aangeboden om dit fenomeen te zien, dat deel uitmaakt van de Scandinavische folklore en waarvan de Inuit denken dat het zielen zijn van overledenen en van de dieren waarop ze jagen. Uiteraard is er ook een wetenschappelijke verklaring, maar een beschrijving hoe geladen deeltjes van de zon botsen met gasdeeltjes in de atmosfeer haalt de mysterie er toch een beetje af vind ik. Het noorderlicht is vooral in wintermaanden te zien en ik hoop natuurlijk dat ik ook de mazzel heb om het te ervaren, want het blijft geluk hebben.

Maandagavond was ik al even met Yosrie en Abed op pad gegaan in Laugarvatn, maar er was veel te veel bewolking, ondanks de goede aurora activiteitsvoorspelling van vier (Yosrie vertelde me dat alle gradaties boven 1 een goede voorspelling is bij helder weer). De aurora voorspelling voor afgelopen nacht was drie en de bewolking zou rond drieën open trekken boven Vík. De meiden bij mij op de kamer gingen ook hun wekker zetten en ik stond met hen op, de Belgische jongen in onze kamer was al buiten. Snel heb ik wat lagen kleding aangetrokken, want de gevoelstemperatuur lag rond -11°C, brrr. Sjaal om, muts op, handschoenen aan, en de kou in. Zodra ik uit het hostel stapte en naar boven keek, zag ik het al! Doordat er veel lantaarnpalen om ons heen waren dacht ik eerst dat het wat bewolking was, maar toen ik beter keek zag ik dat het echt het noorderlicht was! We gingen direct op zoek naar een donkerdere plek om het beter te kunnen zien en foto’s te kunnen maken. Een donkere plek vinden hier is niet zo moeilijk, 50 meter lopen en je staat in het donker, of in elk geval op een verlaten weg zonder straatverlichting. Het noorderlicht loopt van oost naar west in een grote baan boven ons hoofd. Het waaide behoorlijk en de patronen in de aurora bewegen continu, prachtig om te zien. Het ziet er lichtgroen, witachtig uit, maar als ik een foto maak is het meer groen. Misschien toch nog teveel omgevingslicht om met het blote oog de kleuren goed te zien. De foto’s worden mooi, maar om er zelf naar te kijken, is toch wel echt beter.

Na zo’n 40 minuten gaan we bibberend weer naar bed, ik haal nog m’n slaapzak tevoorschijn voor wat extra warmte. Wat een ervaring, als ik weer in slaap val, droom ik er zelfs over. Ik snap wel waarom dit licht zo’n mysterie met zich mee brengt, die bewegelijke vormen van licht aan de hemel, wie zou hier geen bijzondere krachten aan toe schrijven?