Ineens zit ik weer op Schiphol. Ik ga weer een uitdaging aan, m’n grenzen verleggen, weer een reis maken waar ik eigenlijk te schijterig voor ben. Maar ik ga iets doen wat ik al een lange tijd heel graag wil: vrijwilligerswerk in Nepal.
Ik had er al vaker over gedacht, maar toen ik in 2015 Georg ontmoette in China en zag hoe hij daarna in de Philipijnen ging helpen om mensen weer een toekomst te geven, wist ik het zeker: dat ga ik ook ooit eens doen. Ik heb internet afgestruind naar alle mogelijke vrijwilligersorganisaties en kwam toch elke keer terug bij All Hands Volunteers, waar Georg in de Philipijnen ook mee had geholpen. Het concept van All Hands is om na een ramp zo snel mogelijk mee te helpen om op te ruimen en mensen weer een dak boven hun hoofd te geven. (Extra) handen uit de mouwen steken en bouwen.
Vrijwilligerswerk in Nepal
Dus heb ik in februari de grote stap gezet, ik ga ook meehelpen! Maar nu om scholen te bouwen in Nepal. Zodra ik het postte, kreeg ik na één dag al een donatie voor de kinderen in Nepal en meerdere aanbiedingen voor het lenen van spullen die ik zelf nodig had, zoals een slaapmatje en een hoofdlampje. Ik had niet verwacht dat mensen zo mee zouden leven en helpen. Ik heb zelf nog even wat dingetjes gekocht: antimuggen spray, paracetamol, pleisters, alles voor darm-probleem-gerelateerde zaken, en natuurlijk vitaminepillen. En even naar de Gamma voor werkhandschoenen en stofmaskers, voor op de bouwplaats. Ondertussen werd ik door m’n moeder volgestopt met chocolade-eitjes, aardappelen met bloemkool, en toetjes. Onder het mom van: je zal daar in Nepal wel weinig eten, dan moet je nu alvast een bodempje maken.
Bij het inpakken voelde ik me wel een beetje een zwerver, want tja als er in het bijgevoegde PDFje staat dat je er rekening mee moet houden dat: ‘any clothing you wear on the work site can be destroyed’, leek het me duidelijk dat ik niet mijn nieuwste spullen mee zou nemen. ‘Ik heb nog wel een oude broek met een gat erin’, hup in de tas. ‘Dit t-shirt is al een oudje met een los randje’, hup in de tas. ‘Deze oude wandelschoenen kunnen wel de laatste ronde in’, hup aan. En eigenlijk was dat ook wel prima, want het bouwen van een school is natuurlijk niet niks, als je dan ook nog moet nadenken over je styling.. 🙂
Het enige probleem is dat ik eigenlijk niet zo goed weet wat ik moet verwachten (hoe vies het is, hoe vaak het regent, hoe koud of warm het is) en dat ik dus niet weet of ik wel alles heb, dus neem ik uiteraard teveel mee. Ach, dat is niet zo erg, dat zie ik dan daar wel weer. Nu maar eerst genieten van de reis, van het spannende moment dat ik nu voel, ik ga naar Nepal! Met een goed doel!
