Ik ben in de hoofdstad van Rusland! 🙂

In de ochtend ben ik na het ontbijt bij Olga de stad in gegaan. Het was de eerste dag van mijn reis dat ik me wat alleen en verloren voelde. Ik moest met Olga het huis verlaten en ik wist dat ik daar pas ’s avonds weer terecht kon. Op de één of andere manier voelde dat toch alsof ik verplicht de hele dag alleen op pad moest en geen plek had om me even terug te trekken als ik dat wilde, terwijl ik waarschijnlijk anders ook de hele dag gewoon zelf de stad had verkend, maar het voelde niet goed. Het eerste wat ik heb gedaan was dan ook een cafeetje opzoeken, maar daar voelde ik me niet beter. Dus toen besloot ik definitief om toch een hostel te boeken voor de laatste twee nachten in Moskou. Ik had thuis al een adres opgeschreven (voor de zekerheid) en zodra ik daar dichtbij wat liep te zoeken naar het goede gebouw werd ik aangesproken door een Indiase jongen die me zag zoeken, en het bleek dat hij ook in het hostel zat. Hij werd helemaal enthousiast toen ik zei dat ik uit Nederland kwam en liet me direct zien waar ik moest zijn. Toen wist ik helemaal dat het een goede keuze was om toch in een hostel te gaan: vrijheid, centraal in Moskou, veel nieuwe leuke mensen voor een praatje, ik voelde me direct beter.

Na het reserveren van het hostel ben ik naar het Rode Plein gelopen. Dit weekend is het de dag van Moskou en daardoor is het plein bij alle toegangen voorzien van poortjes met heel veel politie. Je tas wordt gecontroleerd en zelf moet je door de metaal-detectie-poortjes. Ik heb even de goedkope Nederlandse toerist uitgehangen, want je mocht eigenlijk geen flesjes meenemen, maar ik had de mijne net nieuw en vond het zonde om af te geven. Dus had ik mijn flesje water onder mijn jas onderin mijn tas gedaan en toen heb ik even naar de vriendelijke agent geglimlacht en Engels gepraat waar hij niks van snapte, en zo heb ik mijn water mee gesmokkeld. Vervolgens heb ik me gemengd tussen de massa fotograferende toeristen voor de Sint Basil kathedraal (je weet wel, die met die gekleurde koepels erop waarvan iedereen weet dat het bij Moskou hoort, maar niemand weet hoe ie heet (tenminste ik niet)).

Ik wilde natuurlijk ook met de kathedraal op de foto en ik vroeg iemand (poging 1) om een foto van mij te maken mét de kathedraal. Resultaat: één foto met een andere toerist half in beeld en één foto waar ik goed op sta, maar je ziet de kerk maar half. Dus, poging 2, twee Nederlandse vrouwen gevraagd, heel vriendelijk en leuk maar het resultaat: één foto van mij close-up en geen kathedraal te zien en één foto met de kathedraal er prachtig op met mijn hoofdje nog net tot mn nek onder aan de foto. Dus maar een poging 3, maar dit keer iemand uitgezocht met grote camera waarvan ik dacht dat hij wel goede foto’s kon maken en eindelijk, drie keer is scheepsrecht, een goede foto 🙂

Na al deze foto’s heb ik het studententarief van 100 roebels betaald voor entree in de kathedraal. Ik had m’n studentenkaart meegenomen op advies van Carlot. Hoewel m’n kaart al verlopen is, en ik steeds bang ben dat ze dat zien, had ik inderdaad ook gewoon een bibliotheekpasje, kapperspasje of elk ander pasje kunnen laten zien. Studenten tarief is nog nooit zo gemakkelijk geweest als hier (ik kwam er de volgende dag achter dat ik hierover nét even te snel heb geoordeeld, maar dat komt later ;)). Maar goed, lekker goedkoop entree, ook al was deze kathedraal het volle tarief ook meer dan waard geweest. De buitenkant is prachtig, maar de binnenkant misschien nog wel mooier. Ik heb wel vijf rondjes gemaakt en m’n ogen uitgekeken met alle schilderingen, zelfs binnenin de koepels, en de architectuur.

Na de Sint Basil ben ik het Rode Plein opgelopen, maar het plein stond helaas vol met allemaal grote tribunes van het concert de dag ervoor voor de nacht van Moskou. Maar je kon het Nationaal Historisch Museum wel goed zien met de kleine Kazan kathedraal ernaast. Daar ben ik eerst even gaan kijken.Wat een verschil met alle andere toeristische kerken waar ik tot nu toe ben geweest, ook weer erg prachtig, maar het grote verschil was dat hier mensen echt kwamen om een gebed te zeggen en een kaarsje te branden in plaats van toeristische interesse. Er heerste dan ook een soort van serene stille sfeer, een heel bijzonder soort oase van rust midden in het gedruis van al het toerisme.

Eenmaal weer buiten kon ik zo het Nationaal Historisch Museum inlopen, weer voor het studententarief van 100 roebels. De expositie in het museum begon echt met de allervroegste ontdekkingen van mensen op Rusissche grond: vuurstenen, stenen bijltjes en vrouwenbeeldjes met hangende borsten zonder hoofd. Alle beschrijvingen uiteraard in het Russisch, waardoor ik nu helaas nog niet veel meer weet over de geschiedenis van Rusland. Gelukkig was het museum gebouw zelf ook weer fantastisch waardoor ik eigenlijk meer het gebouw heb lopen bewonderen dan alle vitrines vol met potjes, botjes en vaasjes. Na twee uur had ik het hele museum gehad en had ik ook wel trek in wat eten.

Op aanraden van Olga en de Lonely Planet ben ik naar Stolovaya 57 gegaan. Dit restaurant bevond zich op de derde verdieping in het enorme warenhuis GUM op het Rode Plein. In dit centrale warenhuis zijn natuurlijk alle grote merken vertegenwoordigd, want wie wil nou niet een winkel in hartje Moskou? Dus je zou verwachten dat de restaurants hier ook behoorlijk aan de prijs zouden zijn, maar Olga en de Lonely Planet verzekerden me dat dit restaurant juist goedkoop was. Dus op naar Stolovaya 57 en achteraan gesloten in de rij die er stond, en ik begreep direct waarom het niet duur was, het was een soort gaarkeuken. Uit gekoelde vitrines kon je zelf toetjes, salades en fruit pakken en ik bestelde bij het warme gedeelte een gebakken visje en (een kwak) aardappelpuree. De tafeltjes waren eenvoudig met een rood met kleedje erop, maar het eten was inderdaad goed, geen culinaire hoogstandjes, maar ook niets mis mee. De airco stond wel een beetje hoog te loeien dus echt aangenaam warm was het er niet en dus ben ik op zoek gegaan naar een cafeetje waar ook wifi was, want ik wilde wel even met mn ouders of Ruben skypen.

In de Lonely Planet stond Kvartiro 44 goed aangeschreven, maar misschien heb ik niet goed genoeg gezocht of was het cafe er niet meer, maar ik kon het niet vinden. Gelukkig waren er in hetzelfde straatje nog meer cafe’s en ben ik bij Coffe Bean gaan zitten met een koffie verkeerd en een comfort-food chocolade koek 🙂 want ik voelde me de hele dag al een beetje verloren. Gelukkig kreeg ik snel m’n mams op skype en Ruben ook nog 🙂 dus daarna voelde ik me stukken beter en ben ik terug gegaan naar Olga haar huis. Ondanks dat het nog maar 22uur was en de buurt waarschijnlijk gewoon veilig is, was ik toch blij toen ik eenmaal bij haar huis was aangekomen vanuit de metro. Ik heb tegen Olga gezegd dat ik in een hostel zou gaan en dat vond ze geen probleem, hoewel ze wel wilde weten wat ze eventueel beter zou kunnen doen voor toekomstige gasten. En we hebben nog even gezellig gekletst over wat ik de hele dag had gedaan. Mijn eerste couchsurfing ervaring was leuk, maar ik denk dat het toch niet iets voor mij is, in elk geval niet op deze reis. Voor een korte reis en wat dichter bij huis zou het waarschijnlijk beter zijn. Ik wil me op deze reis vrij voelen, maar me toch ook ergens een beetje thuis voelen en dat lukt beter in een hostel. Maar in elk geval een goede ervaring voor de volgende keer 🙂