In de trein kan je niks, je hebt geen bewegingsvrijheid (mede omdat je sowieso bijna geen ruimte hebt, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik zo lang ben). Zodra de trein een langere stop maakt, zorg ik dat ik klaar zit om even naar buiten te gaan, heerlijk wat frisse lucht en even m’n benen strekken.

Ik heb vannacht best prima geslapen. Ik ben wel een paar keer wakker geweest maar op zich niet verkeerd. Het schudt en zoemt continu zo lekker. Ik ben blij dat ik het bovenste bed heb geboekt. Het is lekker privé, niemand hoeft bij me te zitten en omdat het bed maar 1.80 lang is, kan ik m’n voeten mooi door de kleine open ruimte aan de achterkant steken. Rond 6 uur komt de zon op en word ik wakker, net als mn onderbuurvrouw, ik maak wat foto’s en filmpjes en om 6.28 maakt de trein een stop van 15 minuten. Even eruit. Als ik terug kom is Vladimir ook wakker en neemt een shotje wodka. Hij biedt mij ook aan, maar wodka om kwart voor 7 ’s ochtends klinkt niet zo aantrekkelijk. Daarna gaat hij een sigaretje roken, wat vanaf nu aan de lopende band door zal gaan (net als gister) en elke keer vraagt hij mij of ik ook mee ga een sigaretje roken en elke keer bedank ik vriendelijk.

Na nog anderhalf uur slapen is het half 9 en begint Rustam met inpakken, zijn halte is Yanaul om 9.02, wat eigenlijk 11.02 is omdat dit de eerste stop is in de volgende tijdzone. Direct 2 uur erbij (of eigenlijk eraf). Ik denk dat ik niet zoveel last ga hebben van de tijdzones omdat de tijd in de trein toch al raar lijkt te gaan. De zon schijnt volop en het Russische landschap is prachtig. Het landschap veranderd van vlak, naar heuvelachtig en weer treug naar vlak en van open landschap met hoog gras en struiken naar bomen en weer terug naar kalere gebieden, maar het is continu een gelig-groenig palet aan kleuren en met de zon erbij is het echt om van te genieten. Ook zien we regelmatig dorpjes en andere bebouwing.

Ik loop heerlijk te snotteren, gisteren had ik tenminste nog één open neusgat over, nu geen.. Ik ben steeds foto’s aan het maken en Vladimir vraagt of ik een foto van hem wil maken. Met alle liefde, want ik durfde het zelf niet zo goed te vragen. Hij gaat er helemaal voor zitten, terwijl ik juist wel een spontane foto wilde maken. Op een onbewaakt ogenblik als hij naar buiten kijkt, doe ik dat alsnog 🙂 Vladimir heeft koffie en vroeg of ik ook wilde en ik zei ‘nee, liever thee’ met als bedoeling dat ik zelf straks wel even wat water zou halen, maar hij sprong op en haalde een kopje thee voor me. Dan stapt Rustam uit en ineens ben ik nog met de twee Russen. Hoewel Rustam zijn Engels ook niet heel goed was, had ik in elk geval nog iemand die me semi verstond. Een universal translator was nu wel een goede uitkomst geweest (Star Trek heeft wel goede ideeën). Ik denk dat ik Google even ga vragen of ze dat in hun bril willen inbouwen: een microfoon waarmee wordt opgevangen wat je gesprekspartner zegt en dan een directe vertaling op je schermpje.

In de gang zitten drie contactdozen waar je stroom kan halen met een stoeltje eronder, maar veel mensen in de trein hebben verlengsnoeren bij zich. Ik ga even op één van de stoeltjes zitten om m’n telefoon op te laden zodat ik weer verder kan schrijven. Ik heb mn telefoon ook op vliegtuigstand gezet zodat hij minder batterij gebruikt en dat werkt perfect. In Yekaterinburg stoppen we 37 minuten en het is heerlijk weer buiten, helemaal niet koud en ik loop naar de voorkant van de trein, waar net een nieuwe locomotief wordt aangekoppeld. Verder maak ik wat foto’s van de mensen in de trein en op het perron. Ik zet op het perron m’n telefoon even van vliegtuigstand af en ik krijg toevallig een smsje van Ruben. Ik krijg direct een heel fijn gevoel, nog drie weekjes en dan zien we elkaar in Tokio, ik kijk er nu al naar uit. Ik word op het perron nog aangesproken door een Russische meid van mijn leeftijd. Ze vraagt waar ik naar toe ga en ze vertelt dat ze net 3 maanden alleen door Thailand, Cambodja en India heeft gereisd. Ze vond het wel leuk, maar ze wilde liever dat ze samen met iemand was gegaan. Nu ben ik helemaal blij dat ik Ruben straks weer zie! Ik vraag haar of ze nu ook met de trein gaat, maar ze gaat haar moeder uitzwaaien. En toevallig zit haar moeder nu bij mij in de coupé. Een deftige, opgemaakte dame op hakjes, en zelfs in haar relaxkleding ziet ze er nog deftig uit, heel anders dan m’n andere twee coupegenoten (gelukkig). Ze biedt me direct een koekje en een appeltje aan en gaat een boekje lezen. Even later krijgt ze een sms van haar dochter met het Facebookadres van haar dochter zodat ze me wat tips kan sturen voor Novosibirsk. Ze geeft me het adres en we maken een praatje in het Duits, want dat kan ze, niet heel goed, maar we kunnen in elk geval onze namen uitwisselen, ze heet Lena, in een taal die we beide kennen. En volgens mij zijn de onderburen helemaal verbaasd dat ik ook Duits kan, want ik hoor ze er iets over zeggen 😉

Langzaamaan wordt het weer donker en doen we wat kleine lampjes aan, de coupé ziet er zo best gezellig uit. Ik zal wel blij zijn als ik morgen in Novosibirsk ben, ik keek in Yekaterinburg al jaloers naar de mensen die uitstapten. Ik heb zin om een douche te nemen en m’n haar te wassen en m’n tanden te poetsen bij een schone wasbak en buiten te wandelen in de zon. Nog 19 uurtjes..