Ik had vandaag de wekker vroeg gezet om de zonsopkomst te zien in de bergen, wat ongeveer rond 5 uur is. Natuurlijk ben ik niet de enige met dit plan en voordat mijn wekker gaat, zijn er al meer mensen die opstaan. Ik word er direct wakker van, want ik heb ook slecht geslapen, het bed was zo hard dat ik niet op m’n zij kon liggen alleen op m’n rug of schuin op m’n buik want het bed was weer heel kort. Bovendien was degene die naast me lag bijna de hele nacht aan het chatten met iemand (of wat ze dan ook maar deed) op haar telefoon. Eerst ook nog met geluid, maar gelukkig zette ze dat na een tijdje uit. Maar door mijn beperkte keuze in slaapstanden was het licht van haar telefoon heel storend. Om het nog een stukje erger te maken was er op de gang ook nog een groep die veel lawaai maakte. Kortom, ik heb bijna geen oog dicht gedaan hier op de Gele berg, maar daar kwam ik ook niet voor 😉

Als de mensen voor mijn wekker opstaan, ga ik er ook uit. Ik had bijna niks meegenomen en kan zo eruit en in m’n kleren. Ik ga naar de wc in de lobby, want op de kamer is het echt te vies. Ik trek m’n jas aan en ga naar een uitkijkpunt vlakbij het hotel. Ik wil eigenlijk hoger gaan, maar ik vind een plekje waar nog maar twee mensen zitten en waar het uitzicht ook erg mooi is. De wolken zijn niet zo dicht en de bergen zijn zelfs zichtbaar. Ik ga aan de rand van het uitkijkpunt zitten en heb zo een goed plekje gevonden. Ik zit er rond vijf voor vijf en het is dus nog even wachten op de zon. Er komen steeds meer mensen op het uitkijkpunt staan en Chinezen kunnen gewoon niet even in rust van de natuur genieten, er moet continu gepraat worden. Ik begin er al wat aan te wennen, maar op momenten zoals nu is het wel storend. De mensen die er ook al zaten zijn Australiërs en ik merk dat zij hetzelfde vinden 🙂

De wolken bewegen om de bergen en de lucht wordt steeds wat lichter. Dan zien we rond kwart over 5 een heel klein halve maantje opkomen, wat door de Chinezen natuurlijk met veel kabaal gevierd moet worden, maar daarna worden ze gelukkig wat rustiger en kunnen we de zon zien opkomen boven de bergen. Eerst nog wat roze en daarna steeds feller. Na ongeveer een kwartiertje is het spektakel wel voorbij en ik ga terug naar het hotel en check uit. Het lijkt wel mooie dag te worden, de wolken trekken wat open en ik besluit toch naar beneden te lopen ondanks dat ik weet dat het behoorlijk zwaar gaat worden. Eerst moet ik namelijk de berg omhoog naar Brightness Peak op 1860 meter, en dan pas afdalen. Ik vertrek om 6 uur vanaf het hotel en ik bereik Brightness Peak om 7 uur. ’s Ochtends lekker klimmen, ik weet niet of dat nou zo goed voor je is.. 😉 Het trekt alweer helemaal dicht zodra ik de klim begin en de mist is weer zo dik dat het uitzicht alleen maar wit is. Dat is wel erg jammer, ik had vandaag gehoopt op wat beter weer.

 

 

Dan naar beneden, of tenminste dat dacht ik, ik dacht dat het vanaf hier alleen maar afdalen zou zijn maar dat is niet waar. Want er komt nog de honderd treden berg (Ladder on the Clouds) en nog enkele kleine klims. Ik sla de Lotus Peak en Heavenly City Peak over, het is zo mistig dat je vanaf de toppen van de bergen toch niks kan zien. Vanaf de voet van Heavenly City Peak is het wel bijna alleen maar afdalen. Ik kom langs de Welkom Dennenboom waar ik, net als alle andere toeristen aansluit achter een rij om een selfie te maken. Gelukkig is deze weg niet heel druk. De westelijke kabelbaan is dicht voor onderhoud en deze kant van de berg beklimmen is niet heel populair. Ook is het nog vroeg en zijn er nog niet zoveel mensen. Wel zijn er uiteraard weer veel vervelende Chinezen die telefoneren of hard muziek luisteren, maar die haal ik snel in of laat ze voorbij gaan. Rond een uurtje of 10 krijg ik toch wel erg stijve kuiten van al dat afdalen en ik weet dat het nog wel even duurt voordat ik er ben, ik denk tot een uurtje of twaalf. Dat is toch wel zwaar als je dit niet gewend bent. Ondertussen komen porters mij voorbij op hun weg omhoog met loodzware vracht. Ik heb echt medelijden met ze en ik hoop dat er snel een andere manier gevonden wordt om goederen de berg op te krijgen. Ook zijn er ook een paar moedige toeristen die aan deze kant van de berg omhoog gaan. Hoe lager ik kom, hoe meer ik tegen ze wil zeggen: ‘Ga terug, doe het niet, neem de kabelbaan aan de oostzijde!’ Want ik vind de afdaling al zwaar, laat staan dat je deze hele weg omhoog moet..

 

 

Als ik om half 12 bijna niet meer op m’n benen kan staan en mijn kuiten aanvoelen als de nek van Arnold Swarzenegger, zie ik de ingang van de kabelbaan en dat bekent dat ik er bijna ben!!! Ik zie dan ook de Mercy Light Temple en een bordje naar de bushalte. Het is gelukt! Ik moet nog even plassen en de wc is één verdieping omlaag, met trillende benen lukt het nog net. Ik koop vervolgens een buskaartje naar Tangkou en de bus uitkomen is al een opgave, dit beloofd wat voor de komende dagen.. Ik neem de bus naar Tunxi wat nog even een klusje is om te vinden, maar om 12.25 vertrekken we en ben ik blij om terug te gaan. Ik deel een taxi op het station van Huangshan naar Tunxi met een aardig stel dat ook vanaf de berg terug kwam.

 

 

In het hostel neem ik een douche want ik heb gezweet als een gek op de afdaling. Ook doe ik een wasje omdat ik bijna geen schone dingen meer over heb. Beetje jammer dat er blijkbaar net handdoeken in de was waren geweest want m’n zwarte dingen zijn nu zwart met witte stippels :s Ik neem met moeite de trappen in het hostel en ga nog een paar boodschapjes doen en wat eten. Ook besluit ik toch om de dag erna naar de Huizhou dorpjes te gaan, een mustsee hier. Ik ga vroeg in m’n bed, want ik ben kapot.