Ik ben nu één dag in Cambridge en het voelt alsof ik hier vorige week nog was. Gisteren rond half elf dumpte ik mijn tas bij Ana op het lab en we gingen direct thee drinken en cake eten (uiteraard) met Sarah en Angie, net alsof het nooit anders was geweest. De Engelse fouten van Ana, de verhalen van Angie waar ze zelf het meeste lol om heeft, en Sarah met haar droge humor. Zelfs de receptioniste en de schoonmaakster waren nog hetzelfde. Daarna liepen we terug naar het lab, ze hadden net die ochtend alles verhuisd naar een ander lab in een gebouw even verderop en waren alles aan het uitpakken en een nieuwe plek aan het geven. Ik praatte nog wat bij met Sarah over de vissen en vertelde haar over mijn grant en dat er ook een gedeelte over vissen in stond. Ze gaf me direct allemaal tips over het maken van CRISPR-Cas knockouts, terwijl ik dat helemaal niet nodig heb, maar ik weet nu in elk geval bij wie ik moet zijn als ik dat ooit wel nodig heb 🙂 We spraken af dat we ook met z’n allen zouden lunchen en ik liet hen verder werken en ging zelf op pad.

Lopen door Cambridge is heerlijk (afgezien van de Chinese toeristen), waar je ook loopt, het uitzicht is mooi. Overal op straat zie je de meest diverse mensen en hoor je de meest diverse Engelse accenten, mensen die praten over vakken en onderzoek. Ik liep via een achteraf straatje naar de rivier waar weinig toeristen waren en met een zonnetje erbij heb ik daar een tijdje naar de bootjes gekeken die voorbij kwamen, totdat Ana me appte voor de lunch. Na de lunch moest iedereen uiteraard weer werken en Ana zou me appen zodra ze klaar was, maar mijn telefoon was op een gegeven leeg dus ging ik zelf maar terug. Hun nieuwe collega Lars vertelde me dat ze net naar een lezing waren en zei dat ik hen daar wel kon opzoeken. De spreker was Bill Harris, één van de professoren daar, en hij kan echt goed verhalen vertellen. De zaal zat dan ook bommetje vol. Fantastische inspiratie over hoe zijn onderzoek zich had ontwikkeld: van werken in het lab met één van de Nobelprijswinnaars van dit jaar, tot hoe hij nu werkte aan neuronale differentiatie. Hij had zelf een te grote blouse aan met een gesponsord oud tshirt  en het zaaltje was ook behoorlijk pauper, veel te warm, oud en te klein, eigenlijk net als de labs. Maar niemand die dat wat uitmaakt, want uiteindelijk gaat het om de inhoud, en dat vind ik hier zo mooi.

Biertjes (en pizza) na de lezing horen er uiteraard bij en aangezien Ana iedereen kent en iedereen haar, werd ik aan allerlei mensen voorgesteld. En ondanks de fantastische omgeving gaat het toch ook weer overal hetzelfde op het lab: geen geld voor de experimenten die je wilt doen, frustraties met collega’s, projecten die niks opleveren. Over een biertje werd alles besproken, ook vakanties en tv-series en we waren de laatsten, met een aantal anderen uit verschillende labs, die weggingen. Francis haalde ons op met de auto om naar hun kleine appartementje te gaan. We aten wat en Ana gaf me een uitgebreide update van dingen die de afgelopen jaren gebeurd waren. Daarna moesten we de hele woonkamer verbouwen voor het luchtbed waarop ik zou slapen. Zodra ik lag, ben ik in slaap gevallen, het voelt echt als thuis.