Ik had laatst zal het even hardop zeggen: ik ben 32. Heb je dat ook wel eens, dat je dat even moet zeggen en vervolgens denkt: en wat nu? Vroeger dacht ik altijd dat als ik eenmaal 27 zou zijn, dat alles wel op z’n plaats zou vallen. Waarom 27, weet ik niet precies, maar dat klonk wel volwassen en wijs. Toen ik 27 werd, voelde het ook wel als een mijlpaal, maar eigenlijk veranderde er niks. Ik weet niet eens meer of ik het gevierd heb. M’n 30e verjaardag weet ik wel, die heb ik niet gevierd, want dat was nog erger dan de 27e, omdat alles nog steeds hetzelfde was als drie jaar ervoor, maar nu werd ik 30. Geen wijze ingevingen over hoe ik mijn leven zou gaan invullen, net een paar maanden terug uit het buitenland, liefst weer willen reizen, wonend in een (sociale) huurwoning, een studieschuld, net begonnen met een PhD, een relatie op half losse schroeven.. Het voelde niet echt als een gestructureerd begin van mijn derde decennium.

Dat hele jaar was een soort van aanmodderen, m’n draai vinden als nieuwe dertiger, op m’n werk, in m’n relatie (die uiteindelijk alsnog uit ging), in m’n leven als geheel. Totdat mijn 31e verjaardag kwam en die heb ik wel gevierd, onder het mom van: je moet vieren in het leven wat je vieren kan. Ik boekte een ticket naar China om drie weken alleen te reizen en in dat jaar werden sommige dingen misschien ook iets duidelijker: er valt nooit ‘zomaar iets op z’n plaats’, je kan keuzes maken en ik moest eigenlijk voor mezelf toegeven: ik heb geen ‘levensplan’. En dat was toch wel een beetje schrikken. Géén plan? In deze moderne tijd waarin het lijkt dat iedereen zichzelf kan maken tot wat hij of zij wil, is geen plan hebben wel een soort taboe, maar toch ook een soort logisch gevolg, want als je alles kan zijn en kan worden, wat word je dan? Wat kies je dan? Wat is dan je plan?

Nadat ik vorig jaar bijna zat te huilen in de kantine tijdens de lunch van de stress en liever ’s ochtends in bed bleef liggen dan aan het werk ging, besloot ik dat ik niet een ambitieuze carrière na wilde streven. Ik wil liever m’n werk gewoon erg leuk vinden (want dat vind ik namelijk wel) en een leven naast het werk hebben. Leuk hoor zo’n PhD, maar niet ten koste van alles en dus besloot ik dat ik meer wilde reizen en meer wilde fotograferen. Daarnaast besloot ik ook dat ik niet persé kinderen hoef te krijgen. Ik heb geen moeder-oer-instinct en de enige reden waarom ik denk dat ik kinderen moet, is omdat iedereen dat doet. Dit besluit was één van de beste besluiten ooit, de druk was eraf. Ik kan mijn leven zo inrichten als ik wil en ik hoefde niet binnen nu en het afgaan van mijn biologische wekker een man, een vader van mijn kinderen, te vinden. Bovendien kon ik weer gewoon kijken naar mannen als ‘geschikt voor een relatie’, want eerlijk is eerlijk, dat is al moeilijk genoeg.

Mijn poging tot een ‘levensplan’ heeft tot nu toe nog niet echt vorm gekregen van wat het wél zou moeten zijn, maar wel iets meer wat het níet zou moeten zijn. En dat is ook al iets, ik heb wel dingen uitgesloten van mijn plan, en dat is toch ook een soort plan? Ik hoef geen kinderen, ik hoef niet persé carrière te maken (hoewel ik een leuke baan wel belangrijk vind), en ik red mezelf prima. Een hernieuwde blik op m’n leven vertelde me ook dat ik het eigenlijk ook niet zo slecht heb: mijn huis is fijn (afgezien van mijn onderbuurman die zo langzamerhand wel eens wat bladmuziek mag kopen voor zijn panfluit, in plaats van te improviseren), mijn werk is leuk, ik heb vrienden met wie ik leuke dingen doe, ik heb fijne familie, ik reis af en toe, en ik doe zelfs weer een poging in liefdesrelaties (hoewel ik merk dat ik op een schoonfamilie-weekend een glimlach op m’n gezicht kan zetten, maar dat ik in m’n hoofd een sprintje ervandaan trek: regelrecht naar Schiphol om zo snel mogelijk een ticket te boeken).

Die carrière stress.. liefdesrelaties.. en ‘levensplannen’.. Het denderende derde decennium is aangebroken! Yes! En tot mijn opluchting ben ik gelukkig blijkbaar niet de enige die er last van heeft. Ik zat vorige week op de bank en kwam toevallig de herhaling van ‘Marlijn, de dolende dertiger‘ tegen. Wat blijkt? Er zijn meer dertigers meer zoals ik, allemaal op zoek naar een ‘levensplan’. Marlijn zegt: ‘Ik wil alles en alles moet ook nog eens perfect zijn.. Waarom zijn we altijd bang dat we niet genoeg uit het leven halen?’ Ik wist direct: dit is mijn nieuwe, favoriete, heel erg herkenbare tv programma. Het kon ook geheten hebben: ‘Els, de dolende dertiger’ en dan was het exact hetzelfde programma geweest. Het enige verschil dat ik nu thuis op de bank zat, in plaats van zoals Marlijn live op de achterste rij bij de bruiloft, tranen met tuiten te huilen voor twee onbekenden die elkaar trouw beloofden, voor de liefde.. bleh..

Ik ga er zo maar weer eens voor zitten, want ondanks dat ik nu als zelf-denkende, zelf-beslissing-nemende, volwassene door het leven ga, is er toch niets fijner dan herkenning vinden en beseffen dat je op je 32e nog niet exact hoeft te weten wat je wilt..