Onrust en lentekriebels alom hier! Ik wil zoveel dingen doen, maar juist doordat ik zoveel dingen wil doen, doe ik bijna helemaal niks en denk ik er alleen maar over na.. Ik ben een beetje vermoeiend voor mezelf soms, herken je dat? 🙂

Blog over wetenschap

Ik ben, zoals altijd eigenlijk, druk op m’n werk, want ik wil mijn resultaten graag publiceren én ik wil graag m’n proefschrift afmaken. Het liefst alles voor het einde van het jaar. En ja, dat is bijna zo onmogelijk als dat het klinkt.. Dat betekent namelijk dat ik nog maar een half jaar heb, en als ik daar aan denk wil ik al linea recta terug naar m’n bed onder de dekens. Ik moet schrijven, schrijven, schrijven. En ik wil er eigenlijk ook óver schrijven: mijn blog over wetenschap. Want wetenschap is net als reizen, een avontuur vol nieuwe ontdekkingen. Ik denk al zo lang na over mijn blog over wetenschap en heb ik de eerste posts als drafts al klaar staan. Elke keer als ik weer begin te schrijven voel ik me schuldig dat ik die tijd eigenlijk beter kan besteden aan het schrijven van, ofwel m’n paper, ofwel m’n proefschrift, dus stop ik er maar weer mee. Maar het komt eraan!

Lentekriebels

Daarnaast is het lente en zoals elk diertje in de lente: er moet een nestje gebouwd worden. Ik wil het liefst m’n hele huis op de kop, dat gaat van het overwegen om leuke nieuwe (of oude-nieuwe) dingetjes te kopen, de muren te verven, tot een nieuwe vloer erin willen 🙂 Ik heb het tot nu toe maar beperkt tot een paar nieuwe bloempotten en een paar nieuwe stoelen bij m’n eettafel. En ik ben mijn oude kaarten, die ik overal waar ik op reis ben probeer op te scharrelen, aan het inlijsten. Ik heb er tot nu toe vier: IJsland, Nepal, Japan, en Nieuw-Zeeland. Allemaal een kaart met een verhaal, van een rommelmarkt, een boekwinkeltje, na een lange zoektocht, of gratis van een kaartenhandelaar gekregen (die laatste is een mooi verhaal).

Een nieuwe reis!

En de onrust om te reizen heb ik ook deze week even toegelaten, want ik heb een nieuwe reis geboekt naar…. Kirgizstan! Ik hoor je denken: ‘waar naar toe?’ Kirgizstan, of ook wel Kirgizië, een land in Centraal-Azië dat voor 90% bestaat uit bergen en wat nog behoorlijk onbereisd en onherbergzaam is. Dat klinkt mij als muziek in de oren. Centraal-Azië staat al een behoorlijk tijd hoog op mijn lijstje om eens te bezoeken. Ik kwam een mooie advertentie tegen op Instagram (lekker cliché, ik weet het) van Journal of Nomads voor een achtdaagse rondreis door Kirgizstan, met een groep van zo’n 15 mensen. Ik ben normaal niet zo van de groeps-dingen, maar Kirgizstan zag ik ook echt niet zitten om in m’n eentje te bereizen. Ik stel me voor dat het land ongeveer zo is als Mongolië, maar dan met bergen in plaats van heuvels, en ik zou niet weten hoe ik dat alleen zou moeten doen. Dus toen ik zag dat er nog maar twee plakjes vrij waren, heb ik de knoop doorgehakt: ik ga het doen! De tickets zijn ook geboekt, en van 27 juli tot en met 19 augustus ben ik back to basic.

Bovendien heb ik ook een paar nieuwe posts van Nieuw-Zeeland geupload, onder andere die van de skydive (met filmpje)! Maar er staan nog tig in de wachtrij, dus die pagina zal langzaamaan gevuld worden als ik een keer een vrij halfuurtje heb om wat posts bij te schaven, foto’s bij te voegen, en te uploaden. Ook de Japan pagina moet nog, maar dat zal ook nog wel even duren. Nu eerst weer terug naar het schrijven van wetenschap 😉 tot snel!