De eerste ochtend in het All Hands kamp sta ik direct vroeg op – kwart over vijf -, ook omdat ik niet zo heel goed geslapen heb. Het is toch eerst even wennen, zeker in zo’n grote tent met gammele stapelbedden en bijna 30 andere mensen. Het is eigenlijk wel fijn om er wat vroeg uit te zijn, de keuken is nog vrij en ik heb alle ruimte om een ontbijtje te maken. Havermout met wat melkpoeder, heet water erbij en klaar, en ik voeg ook nog wat fruit toe en wat van de digestive koekjes die ik in Kathmandu had gekocht, en uiteraard een kopje thee. Na het ontbijt krijgen we eerst een korte introductie van Evelyn over de site en over de mensen van de gemeenschap die er, samen met de vrijwilligers, werken. Dan gaan we op pad naar de site.

De school in Nepal

Eerst komen we langs de oude schoolgebouwen, waarvan een groot gedeelte tijdens de aardbeving is ingestort, en daarna langs de tijdelijke gebouwen, waar de kinderen nu nog les krijgen. Het zijn bijna geen gebouwen te noemen, het zijn een paar bamboe structuren met wat golfplaten erop. Verderop staat de nieuwe school die wij aan het bouwen zijn. De school bestaat uit twee gebouwen, waarvan er al eentje af is en de deadline voor de oplevering van het andere gebouw is 18 april. Het gebouw dat al klaar is, ziet er heel mooi uit, lichtblauw met bruine accenten, je ziet het gebouw al van ver. Evelyn vertelt ons dat het hoofd van de school de kleuren heeft gekozen. Het andere gebouw staat al in z’n geheel, en in de timelapse video kan je zien hoe dat tot stand gekomen is!, maar het staat nog wel in de steigers en er moet nog heel wat aan gebeuren voordat het het helemaal af is.

 

 

 

Verder wordt er op de site gewerkt aan een gebouw voor de wc’s, ook wel de WASH genoemd: water, sanitation, and hygiene. Er wordt ook een huis gebouwd voor Ama, de vrouw die haar land gedoneerd heeft om de school op te bouwen, en daarnaast wordt er vandaag ook een groot gat gegraven met een graafmachine om een watertank in te maken. Wij, als newbies, krijgen een rondleiding en we worden aan het werk gezet om zand te zeven. Het zand dat op de site gebruikt wordt, wordt uit de rivier gehaald en is niet alleen fijn zand. Voor het maken van cement of beton is het prima, maar voor het maken van het stucwerk zitten er nog teveel ‘grote’ stenen in. Er staan twee houten frames met gespannen gaas en we gaan aan de slag, zand op de frames scheppen en zeven met een stuk hout.

Het is ook een goed moment om de anderen wat beter te leren kennen, hoewel ik nog niet echt het gevoel heb dat ik er een beetje tussen pas. Ik ben natuurlijk ook wel een beetje een introvert, kat-uit-de-boom-kijk type, dus ik heb misschien wat langer de tijd nodig om te wennen, zeker in zo’n grote groep en dat gun ik mezelf ook wel. Er gebeuren overal zoveel dingen en er zijn zoveel mensen, een hoop nieuwe indrukken voor een paar dagen. Ik loop na de theepauze even een rondje over site om wat foto’s te maken, het ziet er toch wel indrukwekkend uit zo’n grote bouwsite bovenop een berg. De dagelijkse lunch is bij het winkeltje van Mangal Dai, vlakbij de oude schoolgebouwen. Mijn eerste Dal Bhat lunch en het gaat er prima in. We doen het rustig aan, en na de lunch lopen we terug om op de site nog even de schaduw op te zoeken. Sommigen lopen terug naar de base om even een dutje te doen, sommigen doen dat gewoon op de bouwsite. Iedereen neemt even een momentje van rust voordat we weer verder gaan.

De eerste dag is het vooral zand zeven en overal even kijken wat anderen aan het doen zijn, om een idee te krijgen wat er gedaan wordt en waar. Alles op de site is behoorlijk primitief, de kleine machines zoals zaag- en boormachines zijn er wel, maar er zijn nauwelijks grote machines. Het enige dat we hebben, is één cementmolen. Verder gaat alles met hand: stenen doorgeven, pleisterwerk maken, zelfs het mixen van beton als de cementmolen ergens anders gebruikt wordt. Ik help op mijn tweede dag bij het huis van Ama. Ik had me eigenlijk ingetekend om de mallen voor de kozijnen te maken, maar we waren met teveel mensen en bij Ama haar huis hadden ze mensen nodig. Het werk bestaat voornamelijk uit stenen doorgeven en opstapelen, en schalen met cement doorgeven: kortom, ervoor zorgen dat de masons de hele tijd genoeg materiaal hebben om te metselen. De basis van het huis waar we aan werken ligt lager dan vanaf waar de stenen worden doorgegeven en mijn armen hebben nog nooit zo’n goede work-out gehad. Roxy heeft de leiding bij Ama’s huis en ze is een fantastische leider, ze moedigt ons aan en heeft alles in de gaten. Ondertussen wordt het steeds warmer, ik zweet als een malle en we lassen gelukkig vaak drinkpauzes in. De zonnebrandcrème met factor 50 is geen overbodige luxe. Het was vannacht koud en helder en vanmorgen leverde dat een prachtige zonsopkomst boven de bergen op, waarbij de bergen allerlei verschillende kleuren en lagen kregen. Maar nu staan we in de brandende zon en het werk voelt ineens twee keer zo zwaar. Ama komt af en toe kijken hoe het gaat en helpt her en der zelfs een klein beetje mee, voor een dame van boven de 70 is ze zeker nog fit. Het is haar land dat gebruikt wordt voor de nieuwe school en je ziet aan haar blik dat ze trots is.

 

 

Aan het einde van de dag help ik nog mee met het scheppen van zand in emmers, ondanks dat ik echt al zo moe ben. Iedereen werkt zo hard dat je ook niet wilt laten blijken dat je eigenlijk niet meer kan. Er moet een vloer in de watertank gestort worden en het beton moet met de hand, met scheppen, gemixt worden. Dat laat ik wel aan de sterke mannen over, ik zorg wel dat er zand in de mix komt (en gelukkig ben ik niet de enige die zand schept). Zodra dat klaar is en de dag eindelijk voorbij is, lopen we terug naar de base. Onderweg komen de kinderen ons tegemoet uit school, ze geven ons allemaal high fives en ik voel me toch wel heel trots dat ik meehelp aan dit project zodat deze gemeenschap straks een goede basis kan geven aan deze kids. Eenmaal terug op de base geniet ik enorm van mijn bucket shower. Wie had dat gedacht.. dat een emmer lauw-warm (en niet heel schoon) water, dat je met een klein schepje over jezelf heen giet, in een provisorisch, matig afgesloten hokje, je zo goed kan laten voelen..

Om mezelf nog iets beter te voelen, ga ik vandaag met de auto naar de top van de berg om te eten. Rugile gaat ook elke dag met de auto, want haar motto is: waarom zou je jezelf nog meer kwellen op een dag? 😉 Ik ben het ermee eens.