Ik word wakker en moet even kijken waar ik ben. Dan ineens bedenk ik: ‘Ik ben in Nieuw-Zeeland, ik ben in Fox Glacier, en ik ga vandaag uit een vliegtuig springen!’ Ik had al wat gelezen over toffe dingen te doen in Nieuw-Zeeland, het land van de extreme sports. Natuurlijk de bungee jump, maar ook zag ik dus de skydive in Fox Glacier. Ik ben helemaal geen waaghals, maar toen ik las dat de skydive in Fox Glacier één van de mooiste ter wereld is, dacht ik: ‘ik ga er gewoon voor!’ En dus heb ik een paar dagen geleden een skydive geboekt bij Fox Glacier Skydive* en vandaag is het zover.. Ik heb het aan niemand verteld 🙂

Ik ben eigenlijk helemaal niet zenuwachtig, ik heb er wel zin in! Dat is wel raar voor mij, ik ben normaal zo’n ontzettende schijterd, maar misschien komt het straks nog.. Na het ontbijt loop ik naar de vliegstrip, die ik gisteren al had gezien. Ik ben niet de eerste, er zijn twee Duitse meiden voor me. Ik moet een formulier invullen en het eerste punt op het formulier zegt zoiets als: ‘wees je ervan bewust dat parachutespringen nooit zonder risico’s is, het kan leiden tot zwaar letsel of zelfs de dood’. Hmm ga ik dit doen..? Ja! En ik besluit ook van hoogste hoogte te springen, 16.500ft, ofwel 5 kilometer.

Onze tandemspringers zijn er ook al en ze zien er superrelaxt uit, ze drinken hun maandagochtend koffie en lachen met elkaar. Dat stelt me wel gerust. We worden in onze overalls en harnassen gehesen en ik hoop maar dat het allemaal goed vast zit. Eén van de jongens die met ons gaat springen, Prashant, geeft ons een introductie wat we moeten doen als we gaan springen: als een banaan naar buiten hangen. Oké, dat kan ik vast.

Dan gaan de eerste mensen omhoog, er kunnen maar drie personen tegelijkertijd in het kleine vliegtuigje en we zijn met z’n elven.. Er is nog één andere vrouw die ook van 16500ft gaat springen, de rest allemaal vanaf 13000ft, dus wij zijn de laatste groep. Terwijl de eerste groep de lucht in gaat, stelt Prashant zich nog een keer aan me voor, want hij is mijn tandem-buddy. We maken een korte video, want ik heb ervoor gekozen om ook foto’s en een video erbij te doen. Het vliegtuig komt terug om de tweede groep op te halen terwijl we in de verte de eerste groep zien landen. De springers van de eerste groep gaan vervolgens met de derde groep springen. Wij wachten op onze tandem-buddies nadat ze met de tweede groep een sprong hebben gedaan.

Als ze terug zijn, legt Prashant nog een keertje aan me uit hoe we het gaan doen in het vliegtuig. Ik moet op een gegeven moment bij hem op schoot gaan zitten zodat hij me aan hem vast kan maken bij m’n heupen en bij m’n schouders. Of ik er klaar voor ben, vraagt ie. Ik denk het wel! We klauteren in het kleine vliegtuigje, er zitten geen stoelen of niks in, we zitten gewoon op de bodem, en achterstevoren. Ik had verwacht dat zo’n klein vliegtuig heel onstabiel zou voelen maar dat is helemaal niet zo. We stijgen op en de grond verdwijnt onder ons.

Prashant maakt ondertussen heel wat videootjes en foto’s van ons. Ik kijk naar buiten en we vliegen boven de bergen! Wauw wat een uitzicht! Ik kan de gletsjers zien en hoe ze naar beneden lijken te ‘stromen’. Ik zie Mount Cook en op een gegeven moment zelfs Lake Pukaki aan de andere kant van de bergen. Prashant wijst me alles aan, ik kijk echt mijn ogen uit. Totdat Prashant ineens zegt: ‘ben je er klaar voor?!’ Ineens knijpt m’n maag even samen, we vliegen zo hoog, ga ik nu eruit springen?! Zijn we knettergek?!

 

 

Maar we gaan echt, nu kan ik niet meer terug. Prashant trekt de deur open en slingert me er letterlijk uit. Mn lange benen blijven nog even steken, maar dan ineens hang ik in de wind, buiten het vliegtuig. Adrenaline giert nu wel door mijn lijf. ‘Ik moet een banaan maken!’ denk ik nog en doe het, ik zie de bergen voor me, even is het nog rustig, en dan springt Prashant ons eruit.

We maken een rol in de lucht en dan hangen we recht. We draaien rond zodat we alle kanten op kunnen kijken. Ik weet niet wat ik eerst moet denken. Ik denk van alles: ‘Jemig wat gaan we hard! Wauw wat een waanzinnig uitzicht! Kan ik mijn gezicht ook een beetje normaal houden misschien? Auw, m’n oren. Hoe moet ik ademen? Wauw wat een waanzinnig uitzicht! Ik doe het echt!’ Prashant tikt af en toe even op m’n schouder zodat ik in de camera kijk, maar ik weet helemaal niet hoe ik moet lachen als ik m’n mond niet eens dicht kan doen. Die foto’s worden waardeloos denk ik ook nog.

Dan ineens zie Prashant z’n rechterhand aftellen van drie om aan de te geven dat ie de parachute gaat openen. Waren het nu al 70 seconden?! De parachute opent, we remmen zo hard en ineens is die druk van het vallen eraf, dat ik even helemaal slap word. Wauw! wat een ervaring die vrije val. Ik slik een paar keer om de druk op m’n oren te verminderen en Prashant zegt dat ik m’n extra bril af kan doen. Eigenlijk vind ik dit langzame ook wel heel fijn, ik kan rustig kijken, en met Prashant praten. Hij wijst me allerlei dingen aan in het landschap en geeft me zelfs de ’teugels’ van de parachute zodat ik zelf kan vliegen. We oefenen even de positie voor het landen en Prashant maakt een scherpe loop, de enige keer tijdens de hele ervaring dat het raar voelt in m’n buik 🙂

 

 

De grond komt veel te snel dichterbij, ik wil nog helemaal niet landen. Ik wil nog wel wat langer zo rond zweven. Maar helaas, we landen toch. Nog een keer wauw, wat een fantastische ervaring! Ik zou nu direct nog wel een keer willen, nu weet ik hoe het gaat en hoe het voelt. Ik heb het gevoel dat ik er niks van onthouden heb, ik wil nog een keer om er dan echt van te genieten. Maar helaas, dat was het. We rijden terug naar de landingsbaan om weer uit ons harnas bevrijd te worden en onze foto’s en video te krijgen. Ik maak nog een selfie met Prashant en loop dan terug naar het hostel. Ik besef nog steeds niet dat ik dit echt gedaan heb! Een skydive in Nieuw-Zeeland, wauw, wat een ervaring 🙂 Laat ook even weten of je al eens een skydive gedaan hebt en waar!

 

 

* update: Fox Glacier Skydive is sinds 2019 samen gegaan met Franz Josef Glacier Sky Dive