Ik ben ongeveer vier jaar geleden, toen ik verhuisde naar Cambridge, begonnen met bloggen. Geen hoger doel, gewoon omdat ik het leuk vond om een soort dagboek bij te houden en om iedereen die er niet bij is toch een beetje te laten meegenieten. Dus ik ging lekker door met bloggen tijdens m’n reis van drie maanden door Azië. Het reisvirus was toen ook al niet meer te stoppen en nu vier jaar later zie hier: mijn reisblog met tot nu toe 75 gepubliceerde blogposts, een lijst met ‘niet-af’ posts en ideeën voor nog een stuk of dertig, en de volgende reis naar New York is over een week!

De laatste tijd ben ik best fanatiek aan het schrijven, fotograferen, niet zoveel reizen, en vormgeven, zoals een geheel nieuw jasje voor m’n website waar ik zelf wel erg blij van word. En dan is er óók nog de social media kant, jaja 🙂 Zoals je misschien hebt gezien, ik heb een echte eigen Facebook pagina én foto’s op m’n Instagram account. Ik dacht, nu moest het er toch maar eens van komen. Een aantal mensen die weten dat ik dit al een tijdje doe, zeiden tegen me dat ik er eens wat meer mee moest doen. Toch moet ik stiekem bekennen dat het hogere doel om te schrijven voor een groter publiek me een beetje ontgaat.. Want je zou zeggen, daar doe je het voor, toch, die five minutes of fame? Eigenlijk dus niet, ik vind het gewoon heerlijk om te schrijven in m’n eigen tijd, op m’n eigen tempo, foto’s te maken wanneer ik zin heb. Geen verplichte vijf blogposts per week, likes, hartjes, of volgers verzamelen, schrijven over dingen waar ik niks vanaf weet, mensen spammen met mijn goed bedoelde tips. Wie zit daar nou op te wachten?

Ik zie websites vol reistips en foto’s voorbijkomen en soms ploeg ik die websites met enige afgunst door, vooral om de mooie plaatsen waar mensen geweest zijn, maar vaker ook niet. Ik vind de persoonlijke (reis)blogs namelijk stiekem veel leuker. Geen pretentieus geneuzel over de beste kroegen waar iedereen al is geweest, geen paarse luchten boven landschappen (iedereen weet dat de lucht boven de Keukenhof niet echt paars is toch? en alsnog 518 likes krijgt), en geen filosofische levensspreuken zoals: ‘Never forget your dreams’ of de o-zo-favoriete: ‘Ik verzamel geen mooie spullen, maar mooie herinneringen’. Bleh… Ik ben wat dat betreft een echte nuchtere Nederlandse down to earth girl. Uiteraard lees ik de Lonely Planet en bekijk ik wat foto’s op internet voordat ik op reis ga, maar ik kan ook zelf wel kijken of ik een leuk koffietentje kan vinden en het bewerken van mijn foto’s blijft wel bij de belichting en het contrast wat aanpassen. Ik ben ook niet echt zo van de posts met tips, net alsof ik het allemaal weet, ik doe ook maar wat. Dingen zelf uitvinden is veel leuker! En posts met tips over plaatsen waar ik niet ben geweest al helemaal niet, want hoe kan je nou tips geven als je er zelf niet bent geweest?

Dus vraag ik mezelf steeds af, wie zit nou eigenlijk echt te wachten op mijn blog? Behalve ikzelf en misschien een handjevol mensen die het leuk vinden om te lezen wat ik doe, op een bepaald moment in mijn leven, ergens op deze aarde. Maar ik bedacht dat het doel ook niet is om anderen te informeren, het doel is om er zelf blijer van te worden. Wanneer ik nu mijn oude posts teruglees, verschijnt er vaak een glimlach op m’n gezicht, omdat het leuk is om reizen te herbeleven en omdat ik sommige dingetjes alweer was vergeten. En ach, als anderen ook blij worden van mijn belevenissen word ik daar nog blijer van, win win. Je hoeft de tekst ook niet persé te lezen als je het niet leuk vindt, kijk dan maar gewoon naar de foto’s, daar zitten soms best een paar mooie tussen. Dus ik ga, gewoon omdat het tegenwoordig zo makkelijk is, iedereen die dat wil laten meegenieten met mijn reizen en leven, lijkt mij een prima doel.