De eerste 650 kilometer in de trein had ik er natuurlijk al opzitten toen ik van Sint Petersburg naar Moskou ging, maar nu ga ik écht beginnen met mijn reis van west naar oost Rusland. Van Moskou naar Novosibirsk: 3343 kilometer in 49 uur en 19 minuten, twee tijdzones verder.

Ik wilde gisteravond vroeg m’n bed opzoeken voor de treinreis van vandaag, maar uiteindelijk werd het toch weer 23uur. Er kwamen een paar nieuwe mensen op mn kamer bij: een oudere man Russisch van oorsprong maar heel wat jaren in Groot-Brittannië gewoond, een oudere Russische vrouw die om 22uur al lag te snurken en jonge backpacker. Rond 5uur ’s ochtends kwam er nog iemand binnen die het bed boven mijn nam, waar ik op dat moment heel chagrijnig van werd want wie komt nou op zo’n tijdstip binnen?! Hij zal ook wel chagrijnig op mij geweest zijn omdat ik het hele trapje vol had gehangen met mijn spullen. En om 6 uur besloot de vrouw naast mij al op te staan, logisch als je om 21.30 al naar bed gaat. Heerlijk dat slapen in een hostel.. 😉 maar goed gelukkig werd het daarna weer rustig en kon ik nog even slapen tot 8.30. Toen ik wakker werd, sprong de jongen boven mij ook van zijn bed en wat bleek: het was Tim uit Australië die ik de eerste dag in Sint Petersburg had ontmoet. Hij was nog in Novgorod geweest en was vanmorgen vroeg in Moskou aan gekomen. Ik was direct niet meer zo chagrijnig dat hij me wakker had gemaakt omdat ik hem kende.

Ik heb, na een praatje met Tim met wat tips voor Moskou, een heerlijke douche genomen, want dat zit er de komende twee dagen niet in als ik in de trein ben.. en daarna heb ik een ontbijtje gedaan, de laatste dingen in m’n tas gepakt en op weg gegaan naar het station. In de metro was ik wel blij dat ik naar de trein ging om al die mensen, de drukte en het gekrioel van de mierenhoop die Moskou heet, achter me te laten. Ik was al om 11 uur uit het hostel vertrokken, ik had dus 2 uur voordat de trein vertrok en dat was natuurlijk veel te veel, ik was er al na een half uur. Dat gaf me mooi nog even de tijd om wat tucjes en sap (voor het ontbijtje voor morgen) te kopen. Ik voelde me wel een beetje alsof ik op schoolreis ging met veel te veel snoepjes, koekjes, drinken en bifi worstjes. Hoewel ik me, denk ik, nog wel heb ingehouden.

Ik heb bij me:

– 2 liter water
– 3 kiwi’s
– druiven
– een banaan
– 2x noodles
– 3 snickers
– chocolade/noten koekjes
– tucjes
– sinaasappelsap
– restje cruesli voor ontbijt
– theezakjes (nog over van St. Petersburg)

Het station was ook bomvol mensen met ladingen bepakkingen, tassen en kleine trolleys vol spullen. Toen de trein kwam aanrijden liep iedereen naar zijn wagon en gelukkig stonden voor mijn wagon bijna allemaal normaal uitziende mensen. Geen vieze, stinkende lui maar doorsnee Russische mensen. Alleen maar Russen, dat wel. Nu las ik in de Lonely Planet dat de route via Vladimir en Perm naar Yekaterinburg meer wordt bereisd door TransSiberië reizigers en mijn trein (nr. 76) ging via Kazan naar Yekaterinburg. Niet zo erg want ik ga er tot Novosibirsk toch niet uit, maar waarschijnlijk wel de reden voor weinig toeristen. De trein is behoorlijk verouderd, zeker vergeleken met de splinternieuwe trein naar Moskou en met Nederlandse treinen. Bij binnenkomst kom ik in een nauw gangetje met bruin-gele gordijntjes voor de ramen die lijken te dateren uit de Sovjettijd. Aan de andere kant van het gangetje bevinden zich alle vierpersoons slaaphokjes. De hokjes hebben mooi kersenfineer aan de muren en de bedden hebben bruin lederen bekleding. Mijn bed is in hokje nummer 7, bed nummer 26. In de opening van mijn hokje staan twee mensen de bagageruimte onder de bank vol te proppen met hun spullen. De Russische radio speelt op de achtergrond en ik probeer mijn tas in het bovenste bagagevak te krijgen dat bij het bovenste bed hoort. De jongen die het andere bovenste bed heeft, helpt me gelukkig een handje.

 

 

Hij heet Rustam en hij is in Moskou geweest om een baan te zoeken. Hij heeft een baan gekregen bij een bank en hij gaat volgende week beginnen, maar hij gaat eerst nog even een weekje naar z’n ouders voordat hij permanent in Moskou gaat wonen (tenminste dit begreep ik van ons gesprek dat niet heel makkelijk ging omdat hij niet zo goed Engels kon en ik geen Russisch). Op de bedden onder ons liggen twee typisch Russische mensen. En oudere gerimpelde man van rond de 60 die eruit ziet alsof hij prima auditie zou kunnen doen voor een rol als Hitler, en een veel te dikke, norse, geblondeerde vrouw van rond de 45. Beide spreken ze geen Engels en we zijn nog niet vertrokken of ze hebben zich al omgekleed in relaxbroeken en badstoffen gewaden, hebben hun eten al uitgestald op het kleine tafeltje in het midden en hebben het eerste shotje wodka al achter de kiezen. De man biedt mij ook een slok aan, maar ik bedank vriendelijk, om 2 uur ’s middags aan de wodka is net iets te Russisch voor mij 🙂

We rijden Moskou uit en de radiozender wordt vervangen door een Eros Ramazotti cd die tot het einde van de dag op repeat zal staan totdat de conducteur ons om 22uur op verzoek laat zien hoe de radio werkt. De bebouwing wordt steeds minder totdat er alleen bomen, bomen en nog meer bomen voorbij komen (en soms een dorpje). Mijn gevoel voor tijd is ook direct in de war, ik kijk op mijn horloge en er zijn al twee uur voorbij. De tijd lijkt wel versneld te gaan. Terwijl onze onderburen even een after-lunch dutje doen, luistert Rustam wat muziek op zn telefoon en ga ik mn blog bijwerken. Sinds eergisteravond heb ik een beetje een zere keel en gisteravond begon mn neus ook een beetje te lopen, maar in het kleine, benauwde, bedompte slaaphokje met de zoete geuren van de vrouw onder mij en de wodka geur van de man, is het hek van de dam, niezen en snotteren als een gek. Goed dat ik nog een zakje tissues had gekocht gister! En tegen de bijbehorende hoofdpijn heb ik 50 paracetamols meegenomen uit Nederland 🙂 en gelukkig is er om 16.15 een stop van 23 minuten waar ik direct gebruik van maak om wat frisse lucht te halen. Op het perron staan allemaal mensen prullaria te verkopen, van nep-kristallen kroonluchters, hele serviezen, poezenbeeldjes en nepbloemen, tot opgezette dieren. Het perron is heel simpel en er zijn geen voetgangersovergangen, dus iedereen steekt gewoon over het spoor over en toen er een trein naast ons parkeerde, klommen mensen gewoon onder de trein door!

Bij elke wagon staat een conducteur of -trice om de tijd in de gaten te houden en om mensen te waarschuwen voordat de trein weer vertrekt. Ik klim de trein weer in en de man onder me begint in het Russisch tegen me te praten, iets met Amsterdam en Peter de Grote. Ik versta er niks van dus ik knik en lach en hij verstaat mij ook niet. Op zich wel jammer dat hij geen Engels kan en ik geen Russisch, ik had wel even een praatje met hem willen maken. De trein rijdt op een snelheid vergelijkbaar met Nederlandse treinen, maar doordat we bij stations langzamer moeten en ook nog best vaak lange stops maken, gaat de trein gemiddeld niet zo snel. De faciliteiten aan boord zijn, net als de rest van de trein, verouderd en niet om over naar huis te schrijven (maar dat doe ik toch :p). De wc ziet er net zo uit als in Nederlandse treinen, en metalen pot met een gat naar het spoor. Het gat is wel dicht, als je doorspoelt gaat het open. Er zit gelukkig wel een bril op die door de mannen keurig omhoog wordt gedaan, maar overal is al water (hopelijk is het dat) gesplatsht en als ik ook maar iets van luxe verwachtte, ben ik nu uit de droom geholpen. Het wasbakje dat erbij zit is om je handen te wassen maar ook om je tanden te poetsen etc. Ik ben op dit moment heel blij met mn Zwitsal snoetenpoets-doekjes. Dan het restaurant: zodra je binnenkomt, komt een muffige geur je tegemoet, de gordijnen zijn smoezelig en de serveerster is net even te dik opgemaakt, het lijkt alsof ik terug ben gegaan in de tijd. En vergeeld menu (overigens wél met een Engelse vertaling) beloofd heerlijke gerechten en ik bestel een salade met tomaat, komkommer, paprika, mayonaise dressing en wat groen spul. Het resultaat is een klein bakje met tomaat, komkommer met wat olijfolie erover. En mn thee had geen citroen erbij (wat ook niet hoefde, maar wel op de kaart stond). Gelukkig was ik wel samen met Rustam gegaan, anders had ik me nooit verstaanbaar kunnen maken. De ‘salade’ en de thee waren samen 141 roebels, €3,28, echt ontzettend afgezet, maar wel leuk om meegemaakt te hebben. En nu snap ik ook waarom noodles zo populair zijn onder de treinreizigers. Mijn noodles als toetje gingen er ook prima in.

 

 

Toen ik ’s avonds in mn bed lag bood de man onder me (Vladimir), me nog een slok wodka aan en dat kon ik natuurlijk niet afslaan. Russische gastvrijheid noemde hij het (dat meen ik tenminste te hebben begrepen). Hij en Nadia, de dikke vrouw, wisselden wat woorden uit waarvan ik wist dat het over mij ging en dat ik geen Russisch kon, ze lachten beide en ik denk dat ze me maar een beetje dom vonden omdat ik dat niet kon. Gelukkig vind ik hen ook een beetje dom omdat ze geen Engels kunnen. Vladimir gaf me ook nog een plak salami met een klein stokbroodje, eerst moest ik een shotje wodka nemen en dan het broodje opeten. Hij leek zo blij dat ik het aannam, even bij hem ging zitten en aangaf dat het lekker was, hij kletste maar tegen me aan ondanks dat ik niks van begreep. Toch jammer van die taalbarrière..