Je vakantiedagen gebruiken om vrijwillig hard te werken om scholen te bouwen in afgelegen gebieden aan de andere kant van de wereld, in Nepal. Een klein verschil proberen te maken in iemands leven. Dat ga ik over drie weken doen.

Dit klinkt voor veel mensen vast heel raar, en dé vraag die nu natuurlijk in ieders gedachten komt is: waarom? Je werkt in de wetenschap waar je juist ook het gevoel zou moeten hebben dat je een bijdrage levert aan het leven van mensen. Waarom ga niet gewoon lekker op reis? Beetje relaxen, zonnetje pakken, beetje foto’s maken. Maar dat is het juist, dat wil ik niet. Ik wil op dit moment niet alleen maar reizen om het reizen, alleen maar kijken, landjes afstrepen. Het probleem is dat ik ontzettend veel mensen voorbij zie komen, op tv, op social media, maar ook in het echt, die allemaal zoveel mogelijk van de wereld willen zien en iedereen moet zien dát zij zoveel mogelijk van de wereld zien. Vakanties naar de verste oorden met selfies in de blauwste zeeën, met grotere camera’s, de beste foto’s makend, de meeste likes krijgend.

Alles lijkt wel een competitie, de wedstrijd genaamd: ‘het beste leven’ en ik weet dat ik er zelf ook aan mee doe. Ik wil dat mensen denken dat ik een leuk leven heb, maar dat is eigenlijk wel raar, want ik wéét toch dat ik een leuk leven heb? En eigenlijk hou ik helemaal niet zo van social media, want ik heb niet elke dag een fantastische dag, er zijn genoeg dagen dat het gewoon middelmatig is, of zelfs wel eens een kutdag, dat ik slecht geslapen heb er uit zie alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden of dat ik me eenzaam voel, en ik kan me niet voorstellen dat dit niet voor iedereen zo is (mocht jij nou elke dag een géweldige dag  hebben, laat het dan even weten). Maar dat zeggen we met z’n allen lekker niet, want dat is slecht voor de scores in je competitie.. behalve nu het weer hip is om ‘echt’ te zijn.

Dus moet ik er tussenuit, relativeren, één been zetten in het ‘echte leven’, waar de meeste mensen zich bevinden, uit de wetenschaps-bubbel, uit de utopische wereld die Nederland heet, waar we al als eerste over de streep komen qua gelijkheid, rijkdom, vrijheid, waar de enige vraag die voor mij overblijft is: waarom leef ik dit leven ook alweer? Ik ben al een tijdje op zoek een enigszins bevredigend antwoord op deze vraag. Vorig jaar postte ik aan het begin van het jaar ook al over mijn zoektocht en ergens aan het eind nog een keer, waar ik erachter kwam dat het ook te maken heeft met het feit dat ik een dertiger ben 🙂  Ondanks dat ik blij ben dat het blijkbaar leeftijdsafhankelijk is, begin ik me toch steeds meer te realiseren dat die innerlijke zoektocht waarschijnlijk eentje is die je hele leven zal voortduren, elke fase van je leven. Hoewel dit vooruitzicht me eigenlijk niet zo heel blij maakt, kan ik door dit inzicht mijn zoektocht zelf misschien wel beter accepteren (zo, ik kom door het schrijven nog eens tot inzichten 😉 ).

Door mijn eigen innerlijke zoektocht en het gevoel dat ik vanuit mijn positie meer zou kunnen doen voor anderen dan ik nu doe, loop ik al een tijd met het idee om in het buitenland vrijwilligerswerk te gaan doen en ik heb nu eindelijk besloten om drie weken naar Nepal te gaan. Ik wil mensen helpen, constructief bezig zijn, kinderen een toekomst geven, omdat ik vind dat iedereen een kans verdient. Toch zal ik ook de eerste zijn die eerlijk toegeeft dat ik niet alleen ga omdat ik nou zo’n goed mens ben die alleen maar anderen wil helpen. Ik ben ook op zoek naar mezelf, naar de juiste invulling van dit leven, naar een ervaring die me wellicht richting geeft.

En je mag nu best denken: “Wat egoïstisch.. ook weer alleen voor de likes zeker”, maar ik weet dat ik straks daadwerkelijk een klein verschil ergens kan maken, in iemands leven. En als ik de mooie en minder mooie momenten hier, of op Instagram, deel, dan is het om je ook onderdeel te laten zijn van deze ervaring, en kan je zien hoe hip het ‘echte leven’ in Nepal daadwerkelijk is.

Wil je nou toch ook bijdragen aan het maken van een klein verschil? Steun me dan hier! 🙂