Nog 7 uurtjes tot Novosibirsk.. het lijkt een eeuwigheid. Zelfs als ik even uitstap voor de stops lijk ik nog te schudden en te bewegen. Mijn evenwichtsorgaan is helemaal in de war. Misschien is 2 dagen in een bewegend object toch niet helemaal goed voor je 🙂

Ik werd vanmorgen wakker toen we net Omsk, en een nieuwe tijdzone, binnenreden: 5.48 Moskou tijd, 8.48 Omsk tijd. Het is prachtig weer buiten en ik kleed me zo snel mogelijk aan om wat frisse lucht te halen. M’n adem maakt wolkjes in de lucht en de frisheid van de ochtend voelt heerlijk. Terug in de trein zet ik in de gang van de wagon twee ramen open, want de warmte van alle mensen in de trein had zich behoorlijk opgehoopt en de wagon kon wel wat frisse ochtend lucht gebruiken. De rest van mijn coupé was ook wakker en er werden ontbijtjes gedaan. Vladimir had wodka, Nadia snurkte nog (die heeft de afgelopen twee nachten het hele bos omgezaagd dat we onderweg zijn tegengekomen), Lena had een gekookt eitje met wat brood en ik had een kopje thee met wat druiven. Ik voelde me niet echt top, dus dit was een prima ontbijtje. Ik kreeg van Lena ook nog een banaan, heel lief van haar.

Het landschap verandert weer, overal rondom ons zijn nu uitgestrekte vlaktes met geel kleurend riet, met de zon die fel schijnt is het een prachtig uitzicht. Het is wel uren lang hetzelfde, dus ik doe nog een klein dutje op mijn oncomfortabele bed. Het bed is zo hard dat ik vannacht niet op één zij kon liggen omdat ik daar de vorige nacht al op had gelegen en die zij was een beetje beurs 😉 dus heb ik op m’n andere zij gelegen en op m’n rug. Want op m’n buik wil ook niet echt omdat het bed zo kort is. Wat zal het bed in het hostel héérlijk zijn! 🙂

Op het station in Barabinsk hadden we 46 minuten en het was rond 2uur en ik had eigenlijk best wel een beetje trek, want ik had alleen nog maar zoete dingen bij me (tip voor de volgende keer: noodles voor lunch én avondeten meenemen). En omdat er natuurlijk weer heel veel eten werd verkocht op het perron door voornamelijk oude vrouwtjes, heb ik bij een van hen drie pannenkoeken gevuld met een soort kaas gekocht voor 50 roebels. Ik was eentje aan het opeten toen er bedelaars voorbij kwamen, twee vrouwen met drie smoezelige kinderen, die wezen op mijn andere pannenkoeken. Ik heb ze maar aan hen gegeven, ondanks dat ik zelf nog best trek had, ze zagen er zo zielig uit. Toen ik op zoek wilde naar het oude vrouwtje voor een paar nieuwe pannenkoeken was ze al weg, dus ik heb nog maar wat druiven en een chocolade koekje genomen toen ik weer in de trein zat. Nog 3,5 uur en dan ben ik in Novosibirsk, ik neem daar wel weer een lekkere maaltijd.

De Russen in mijn coupé praten nog heel wat Russisch en ik kijk vooral naar buiten. De provodnitska houdt het allemaal goed in de gaten. Ze komt 45 minuten voor aankomst bij ons hokje, lacht naar me en zegt: ‘Novisibirsk?! Nog 45 minuten!’ (in het Russisch natuurlijk, maar dit begrijp ik zelfs). We zijn er bijna, we zijn er bijna.. en dan rijden we Novosibirsk binnen. Ik had m’n bed al opgeruimd en ik pak m’n tas, wens m’n coupé-genoten nog een fijne reis en spring uit de trein. Het is heerlijk om buiten te zijn, maar ondanks dat de lucht strakblauw is, lijkt het hier toch allemaal maar wat grijs en denk ik wel even: ‘Wat doe ik hier eigenlijk?’. Dan bedenk ik me dat ik daarom juist hier ben, ik wilde graag naar Siberië om het te zien en te beleven, dat is ook zo. Ik ga op weg naar het hostel wat erg makkelijk te vinden is, mede omdat ik nu Russisch kan lezen en de straatnaambordjes geen abracadabra meer zijn, maar daadwerkelijk straatnaambordjes 🙂

Zodra ik in het hostel ben leg ik mn tas weg en neem ik een douche. Het voelt alsof ik heel lang niet heb gedoucht en daarna voel ik me als herboren. Ik heb met Ruben afgesproken om te skypen om 21uur mijn tijd, 16uur Nederlandse tijd. Door het grote verschil moeten we nu wel wat beter plannen. Ik heb nog anderhalf uur dus ga ik op zoek naar het Italiaanse restaurant dat de Lonely Planet aanbeveelt en het dichtstbijzijnd is. Ik loop door het parkje naast het hostel en vraag twee meiden die daar net een broodje aan het eten zijn of ze Engels kunnen en mij de weg kunnen vertellen. Het blijkt dat een van hen erg goed Engels kan, ze nemen de laatste hap van hun broodje en lopen met me mee naar het restaurant. Eén van de meiden vraagt me het hemd van het lijf. Waar kom je vandaan en wat doe je in Novosibirsk?